Cuardach

Zoektocht

35 dagen, 840 uur, 50 400 seconden, ... In die tijd heb ik niets uit mijn pen gekregen. Geen druppel inkt die vloeide. Het lijkt alsof de grote hoeveelheid creativiteit die ik ooit had verdwenen is, dat iemand een gaatje in me geprikt heeft en alles er is uitgelopen. Woorden spreken niet meer in mijn gedachten, maar fluisteren nog vaagjes in het duister. Willen ze niet ontdekt worden? Is de hoeveelheid creativiteit die men voor mij heeft vastgelegd bij mijn geboorte, nu al opgebruikt? Het lijkt zo... De briljante ideeën, de gevoelige gedichten, niet lukt me weer. Dagen zonder fantasie, zonder creativiteit. Het lijkt een hel, maar is het echt een leven dat men voor mij heeft weggelegd? Moet ik me er zomaar bij neerleggen? Doorgaan met mijn leven en het maar accepteren dat mijn creativiteit gewoon verdwenen is? Ermee leren leven dat de wereld ontstaan is uit een ontploffende planeet?

Absolutlycharmed